ឯងអាយុ២០ឆ្នាំហើយនៅមិនព្រមធ្វើការងារមិនព្រមសិក្សារៀនសូត្រឱ្យបាន ច្បាស់លាស់ម្ដងណាសោះ ឯងធ្វើជា មនុស្សគ្មាន ហេតុផលតើឱ្យមីងសប្បាយចិត្តដូចម្ដេចទៅកើត? យ៉ឺនស៊ឺដកដង្ហើមវឹបហូរទឹកភ្នែកច្រោក «ពេលមុនម្ដាយរបស់ ម៉េងជឺ ផ្លាស់ទីលំនៅដល់ទៅបីដង ដើម្បីកុំឱ្យ ម៉េងជឺ ទទួលយកឥទ្ធិពល អាក្រក់ពីបណ្ដាមិត្ត ភក្តិជិត ខាង ឪពុករបស់ ចាំងជឺ សុខចិត្តសម្លាប់ជ្រូក ដើម្បីបង្រៀនកូនឱ្យប្រកាន់យកសច្ចធម៌។ សម្រាប់ឯងវិញ មីងអប់រំបង្ហាត់បង្រៀន និយាយសឹកមាត់សឹកកហើយ ឯងនៅតែមិនបានការទាល់តែសោះ តើដោយសារមូលហេតុអ្វី? តើមីងមិនចេះអប់រំបង្ហាត់បង្រៀនឯងឱ្យក្លាយជាមនុស្សល្អទេឬ?
មីងគិតថា មីងប្រឹងអស់លទ្ធភាព ហើយ ការពិតចំណេះដឹងក្ដី គុណធម៌ក្ដី បើឯងរៀនទៅសុទ្ធតែជាទ្រព្យសម្បត្តិរបស់ឯងទាំងអស់ មីងមិនទាមទារអ្វីទាំងអស់។ មីងចិញ្ចឹមឯងតាំងពីតូចរហូតដល់ធំដល់ថ្នាក់នេះចាត់ទុកថា នឿយអស់កម្លាំងទទេទៅចុះ»។ វ៉ាំងហ្វូមី បានឮមីងកាត់កាលដូច្នេះ មានអារម្មណ៍រន្ធត់ព្រឺព្រួចណាស់ ទើបសន្យាថា នឹងកែប្រែនូវទង្វើរបស់ខ្លួនសាជាថ្មី តទៅនឹងធ្វើជាមនុស្សល្អ។
យ៉ឺនស៊ឺ មិនជឿនាងនិយាយថា «សន្ដានរបស់មនុស្សយើងពិបាកកែប្រែណាស់ ឯងធ្វើអាក្រក់មកយូរណាស់ហើយ តើឯងអាចកែនិស្ស័យយ៉ាងនេះបានដែរឬទេ?» និយាយចប់ ក៏ដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ ត្បាញក្រណាត់តទៅទៀត ឈប់ចាប់អារម្មណ៍លើ វ៉ាំងហ្វូមី ។ វ៉ាំងហ្វូមី ឈរស្ដាប់សំឡេងកីតម្បាញ ក្រណាត់ស្ងៀមទ្រឹងនៅកន្លែងនោះ សំឡេងដែលលាន់ឮឡើងប្រៀបបីដូចជារំពាត់វាយប្រហារចំបេះដូងរបស់គាត់ កាន់តែគិតគាន់តែអៀនខ្មាស ទីបំផុតគាត់សម្រេចចិត្តថា កែនិស្ស័យអាក្រក់ចោល។ ព្រឹកព្រហាមឡើង គាត់ឈបដើរលេងទៀតហើយ ហើយក៏ឈប់សេពគប់មិត្តភក្ដិពាលាអាវ៉ាសែទៀតដែរ។ គាត់ទៅចុះឈ្មោះចូលរៀនក្នុងសំណាក់លោកគ្រូម្នាក់ អាស្រ័យនៅក្នុងភូមិនោះ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក គាត់តាំងចិត្តរៀនសូត្រយកតែមែនទែន។ រៀងរាល់ព្រឹក គាត់កាន់ចបនិងតម្រាមួយក្បាល ចេញទៅធ្វើស្រែចម្ការ។ គ្រាមួយក្នុងពេលសម្រាកថ្ងៃត្រង់ គាត់ក៏យកសៀវភៅមកអាន គាត់ធ្វើដូច្នេះជាច្រើនឆ្នាំរហូតដល់ក្លាយជាបញ្ញាជន អ្នកមានពុទ្ធិម្នាក់។ ក្រោយមក ធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ស្លាប់មួយចំហៀងខ្លួន ថែមទាំងទទួលការណែនាំខុសពីលោកគ្រូកំប៉ិចកំប៉ុកម្នាក់ លេបថ្នាំខុស បណ្ដាលឱ្យជំងឺកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ កម្ដៅឡើងខ្ពស់ សូម្បីតែក្នុងរដូវក្ដៅទៅហើយ គាត់ចង់តែនៅអាក្រាតកាយ រត់ទៅដែកលើដុំទឹកកក។
លុះរដូវក្ដៅមកដល់ គាត់កាន់តែមានអារម្មណ៍ក្ដៅក្រហាយ រសាប់រសល់រហូតចង់សម្លាប់ខ្លួន គាត់ពិបាកវេទនាខ្លាំងណាស់ ចំពោះជីវិតដូច្នេះ។ យ៉ឺនស៊ឺ ដឹងដំណឹងថាអស់កម្លាំងតស៊ូក្នុងឆាកជីវិត ទើបដៀលត្មះថា «ឯងរៀនសូត្រណាស់ដើម្បីបម្រើប្រយោជន៍សង្គម តើមែនទេ ចុះបើឯងសុខចិត្តស្លាប់បែបងាយៗយ៉ាងនេះ វិរិយភាពដែលឯងលះបង់ទៅលើការសិក្សាអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ វានឹងក្លាយជាសោះសូន្យទទេៗហើយទេ? ពេលនេះ ឯងអាចមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់ អស់សង្ឃឹមក្នុងឆាកជីវិត ប៉ុន្តែតើឯងប្រាកដក្នុងចិត្តហើយឬថា រោគរបស់ឯង គ្មានមធ្យោបាយព្យាបាលឱ្យជាសះស្បើយបាន? តើឯងព្យាយាមហើយឬនៅ?» វ៉ាំងហ៊្វូមី បានឮពាក្យដាស់តឿនក្រើនរំឭកដូច្នេះ ទើបភ្ញាក់រឭកឡើង ហើយឈប់គិតខ្លីតទៅទៀត។ គាត់សម្រេចចិត្តថា ពេលទូទៅគ្មាន សមត្ថភាពអាចព្យាបាលរោគរបស់គាត់បាន បើដូច្នេះ គាត់ត្រូវតែសិក្សា ស្រាវជ្រាវក្បួនពេទ្យ ដើម្បីស្វែងរកមធ្យោបាយព្យាបាលខ្លួន។ នៅទីបំផុត គាត់រកឃើញថា វិធីចាក់ម្ជុលអាច ព្យាបាលអាការៈ ស្លាប់មួយចំហៀងខ្លួនបាន ទើបគាត់ខំស្រាវជ្រាវក្បួនចាក់ម្ជុលយ៉ាងហ្មត់ចត់ យកខ្លួនឯងដកបទពិសោធន៍។
គាត់ចាប់ផ្ដើមស្ទាបស្ទង់ចំណុចផ្សេងៗ ក្នុងរាងកាយរបស់យ៉ាងស៊ីជម្រៅពីវិធីព្យាបាលនេះ មិនត្រឹមតែ អាចព្យាបាលរោគស្លាប់មួយចំហៀងខ្លួនប៉ុណ្ណោះទេ គាត់ថែមទាំងរកឃើញវិធីព្យាបាលរោគផ្សេងៗជាច្រើន រហូតដល់អាចយកមកសរសេរ ជាតម្រាចាក់ម្ជុលដ៏សម្បូរបែបមួយក្បាលដំបូងរបស់ចិនតែម្ដង។ គាត់ជាសះស្បើយពីរោគស្លាប់មួយចំហៀងខ្លួន ក្លាយជាមនុស្ស មានសង្ឃឹម ក្លាយជាគ្រូពេទ្យចាក់ម្ជុលដ៏ពូកែបំផុត អាចជួយដល់អ្នកជំងឺ ជាច្រើន ឱ្យរួចពីសេចក្ដីទុក្ខបាន ទាំងនេះដោយសារពាក្យដាស់តឿន របស់ម្ដាយមីងសាចថ្លៃហ្នឹងឯង។ យើងតែគិតថា ម្ដាយចិញ្ចឹម គ្មានថ្ងៃស្រលាញ់កូនចិញ្ចឹមយ៉ាងពិតប្រាកដ និងញាតិមិត្តល្អកម្រិតណាក៏ពុំអាចផ្ដល់សេចក្ដីដល់កូនកំព្រា បានឡើយ។ ក្មេងកំព្រាទាំងនោះ គ្មានផ្លូវបានទទួលសេចក្ដីស្រលាញ់ ភាពកក្ដៅ និងការបីបាច់ថែរក្សាដោយយកចិត្តទុកដាក់ទេ។
គំរូរបស់ វ៉ាំងហ៊្វូមី និងម្ដាយមីងសាច់ថ្លៃ ទុកជាការលុបបំបាត់ចំពោះពាក្យទាំងនេះ។ អ្វីដែល យ៉ឺនស៊ឺ អាចនិយាយថា ដាស់តឿនក្រើនរំឭក វ៉ាំងហ៊្វូមី បាន ដោយសារ យ៉ឺនស៊ឺ មានសេចក្ដីស្រលាញ់ដោយស្មោះស្មគ្រចំពោះ ក្មេងប្រុសជាដើមទុន។ វ៉ាំងហ៊្វូមី សុខចិត្តស្ដាប់បង្គាប់ ស្ដាប់ដំបូន្មាន ហើយដើរតាមមាគ៌ាដែលគាត់បានណែនាំ។ លើសពីនេះទៅទៀតខណៈពេលដែលប្រឈមមុខទៅនឹងបញ្ហាធ្ងរធ្ងរ សកម្មភាពរបស់នាងតែងច្បាស់លាស់ ម៉ឺងម៉ាត់ដាច់ខាត ដើម្បីដឹកនាំ វ៉ាំងហ៊្វូមី ឱ្យដើរតាមគន្លងគ្មានចិត្តរួញរា គិតខុសគិតត្រូវ ដោយសារគាត់ មានចំណេះដឹងមិនច្រើន តែក្បួននិងវិធីសាស្ដ្រអប់រំ ផ្ដល់ការសិក្សាដល់កូនចៅរបស់គាត់គឺត្រឹមត្រូវណាស់ ពោលគឺគាត់ប្រើបទពិសោធន៍ជីវិតនិងគំនិតវែងឆ្ងាយជាង គំនិតរបស់ក្មួយប្រុសជានិច្ច។
អាណាព្យាបាលខ្លះនិយាយថា កូនមានការសិក្សាបានខ្ពស់ជាងខ្លួន ទើបមានអារម្មណ៍ថា មិនដឹងជាបង្រៀនកូនដោយវិធីណា។ ធាតុពិត ការជួយឈឺឆ្អាលខាងគំនិតយ៉ាងជិតស្និទ្ធ និងទាន់ហេតុការណ៍ជាជំនួយដ៏សំខាន់ជាងការណែនាំខាងមុខវិជ្ជាការរៀនសូត្រទៅទៀត ព្រោះចំណេះដឹងទាំងនោះ ក្មេងអាចរៀនពីសាលារៀន មិត្តភក្ដិ ឬគ្រូអាចារ្យ បាន ប៉ុន្តែអ្នកដែលយល់ចិត្តគេ ស្រលាញ់គេ មានបំណងល្អចំពោះគេយ៉ាងស្មោះស្មគ្រនោះ ពិតជារកបានដោយកម្រណាស់។ លក្ខខណ្ឌទាំងនេះ អាណាព្យាបាលមានច្រើនជាងគេ ដូច្នេះគួរតែជួយយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើក្មេង ឱ្យមានគំនិតគិតត្រឹមត្រូវ ជាក់លាក់ប្រាកដប្រជា ជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃដំណើរជីវិតឱ្យក្លាយជាមនុស្សល្អ។ >>
យ៉ឺនស៊ឺ មិនជឿនាងនិយាយថា «សន្ដានរបស់មនុស្សយើងពិបាកកែប្រែណាស់ ឯងធ្វើអាក្រក់មកយូរណាស់ហើយ តើឯងអាចកែនិស្ស័យយ៉ាងនេះបានដែរឬទេ?» និយាយចប់ ក៏ដើរចូលទៅក្នុងបន្ទប់ ត្បាញក្រណាត់តទៅទៀត ឈប់ចាប់អារម្មណ៍លើ វ៉ាំងហ្វូមី ។ វ៉ាំងហ្វូមី ឈរស្ដាប់សំឡេងកីតម្បាញ ក្រណាត់ស្ងៀមទ្រឹងនៅកន្លែងនោះ សំឡេងដែលលាន់ឮឡើងប្រៀបបីដូចជារំពាត់វាយប្រហារចំបេះដូងរបស់គាត់ កាន់តែគិតគាន់តែអៀនខ្មាស ទីបំផុតគាត់សម្រេចចិត្តថា កែនិស្ស័យអាក្រក់ចោល។ ព្រឹកព្រហាមឡើង គាត់ឈបដើរលេងទៀតហើយ ហើយក៏ឈប់សេពគប់មិត្តភក្ដិពាលាអាវ៉ាសែទៀតដែរ។ គាត់ទៅចុះឈ្មោះចូលរៀនក្នុងសំណាក់លោកគ្រូម្នាក់ អាស្រ័យនៅក្នុងភូមិនោះ ចាប់តាំងពីពេលនោះមក គាត់តាំងចិត្តរៀនសូត្រយកតែមែនទែន។ រៀងរាល់ព្រឹក គាត់កាន់ចបនិងតម្រាមួយក្បាល ចេញទៅធ្វើស្រែចម្ការ។ គ្រាមួយក្នុងពេលសម្រាកថ្ងៃត្រង់ គាត់ក៏យកសៀវភៅមកអាន គាត់ធ្វើដូច្នេះជាច្រើនឆ្នាំរហូតដល់ក្លាយជាបញ្ញាជន អ្នកមានពុទ្ធិម្នាក់។ ក្រោយមក ធ្លាក់ខ្លួនឈឺ ស្លាប់មួយចំហៀងខ្លួន ថែមទាំងទទួលការណែនាំខុសពីលោកគ្រូកំប៉ិចកំប៉ុកម្នាក់ លេបថ្នាំខុស បណ្ដាលឱ្យជំងឺកាន់តែធ្ងន់ធ្ងរ កម្ដៅឡើងខ្ពស់ សូម្បីតែក្នុងរដូវក្ដៅទៅហើយ គាត់ចង់តែនៅអាក្រាតកាយ រត់ទៅដែកលើដុំទឹកកក។
លុះរដូវក្ដៅមកដល់ គាត់កាន់តែមានអារម្មណ៍ក្ដៅក្រហាយ រសាប់រសល់រហូតចង់សម្លាប់ខ្លួន គាត់ពិបាកវេទនាខ្លាំងណាស់ ចំពោះជីវិតដូច្នេះ។ យ៉ឺនស៊ឺ ដឹងដំណឹងថាអស់កម្លាំងតស៊ូក្នុងឆាកជីវិត ទើបដៀលត្មះថា «ឯងរៀនសូត្រណាស់ដើម្បីបម្រើប្រយោជន៍សង្គម តើមែនទេ ចុះបើឯងសុខចិត្តស្លាប់បែបងាយៗយ៉ាងនេះ វិរិយភាពដែលឯងលះបង់ទៅលើការសិក្សាអស់រយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំ វានឹងក្លាយជាសោះសូន្យទទេៗហើយទេ? ពេលនេះ ឯងអាចមានអារម្មណ៍ឈឺចាប់ខ្លាំងណាស់ អស់សង្ឃឹមក្នុងឆាកជីវិត ប៉ុន្តែតើឯងប្រាកដក្នុងចិត្តហើយឬថា រោគរបស់ឯង គ្មានមធ្យោបាយព្យាបាលឱ្យជាសះស្បើយបាន? តើឯងព្យាយាមហើយឬនៅ?» វ៉ាំងហ៊្វូមី បានឮពាក្យដាស់តឿនក្រើនរំឭកដូច្នេះ ទើបភ្ញាក់រឭកឡើង ហើយឈប់គិតខ្លីតទៅទៀត។ គាត់សម្រេចចិត្តថា ពេលទូទៅគ្មាន សមត្ថភាពអាចព្យាបាលរោគរបស់គាត់បាន បើដូច្នេះ គាត់ត្រូវតែសិក្សា ស្រាវជ្រាវក្បួនពេទ្យ ដើម្បីស្វែងរកមធ្យោបាយព្យាបាលខ្លួន។ នៅទីបំផុត គាត់រកឃើញថា វិធីចាក់ម្ជុលអាច ព្យាបាលអាការៈ ស្លាប់មួយចំហៀងខ្លួនបាន ទើបគាត់ខំស្រាវជ្រាវក្បួនចាក់ម្ជុលយ៉ាងហ្មត់ចត់ យកខ្លួនឯងដកបទពិសោធន៍។
គាត់ចាប់ផ្ដើមស្ទាបស្ទង់ចំណុចផ្សេងៗ ក្នុងរាងកាយរបស់យ៉ាងស៊ីជម្រៅពីវិធីព្យាបាលនេះ មិនត្រឹមតែ អាចព្យាបាលរោគស្លាប់មួយចំហៀងខ្លួនប៉ុណ្ណោះទេ គាត់ថែមទាំងរកឃើញវិធីព្យាបាលរោគផ្សេងៗជាច្រើន រហូតដល់អាចយកមកសរសេរ ជាតម្រាចាក់ម្ជុលដ៏សម្បូរបែបមួយក្បាលដំបូងរបស់ចិនតែម្ដង។ គាត់ជាសះស្បើយពីរោគស្លាប់មួយចំហៀងខ្លួន ក្លាយជាមនុស្ស មានសង្ឃឹម ក្លាយជាគ្រូពេទ្យចាក់ម្ជុលដ៏ពូកែបំផុត អាចជួយដល់អ្នកជំងឺ ជាច្រើន ឱ្យរួចពីសេចក្ដីទុក្ខបាន ទាំងនេះដោយសារពាក្យដាស់តឿន របស់ម្ដាយមីងសាចថ្លៃហ្នឹងឯង។ យើងតែគិតថា ម្ដាយចិញ្ចឹម គ្មានថ្ងៃស្រលាញ់កូនចិញ្ចឹមយ៉ាងពិតប្រាកដ និងញាតិមិត្តល្អកម្រិតណាក៏ពុំអាចផ្ដល់សេចក្ដីដល់កូនកំព្រា បានឡើយ។ ក្មេងកំព្រាទាំងនោះ គ្មានផ្លូវបានទទួលសេចក្ដីស្រលាញ់ ភាពកក្ដៅ និងការបីបាច់ថែរក្សាដោយយកចិត្តទុកដាក់ទេ។
គំរូរបស់ វ៉ាំងហ៊្វូមី និងម្ដាយមីងសាច់ថ្លៃ ទុកជាការលុបបំបាត់ចំពោះពាក្យទាំងនេះ។ អ្វីដែល យ៉ឺនស៊ឺ អាចនិយាយថា ដាស់តឿនក្រើនរំឭក វ៉ាំងហ៊្វូមី បាន ដោយសារ យ៉ឺនស៊ឺ មានសេចក្ដីស្រលាញ់ដោយស្មោះស្មគ្រចំពោះ ក្មេងប្រុសជាដើមទុន។ វ៉ាំងហ៊្វូមី សុខចិត្តស្ដាប់បង្គាប់ ស្ដាប់ដំបូន្មាន ហើយដើរតាមមាគ៌ាដែលគាត់បានណែនាំ។ លើសពីនេះទៅទៀតខណៈពេលដែលប្រឈមមុខទៅនឹងបញ្ហាធ្ងរធ្ងរ សកម្មភាពរបស់នាងតែងច្បាស់លាស់ ម៉ឺងម៉ាត់ដាច់ខាត ដើម្បីដឹកនាំ វ៉ាំងហ៊្វូមី ឱ្យដើរតាមគន្លងគ្មានចិត្តរួញរា គិតខុសគិតត្រូវ ដោយសារគាត់ មានចំណេះដឹងមិនច្រើន តែក្បួននិងវិធីសាស្ដ្រអប់រំ ផ្ដល់ការសិក្សាដល់កូនចៅរបស់គាត់គឺត្រឹមត្រូវណាស់ ពោលគឺគាត់ប្រើបទពិសោធន៍ជីវិតនិងគំនិតវែងឆ្ងាយជាង គំនិតរបស់ក្មួយប្រុសជានិច្ច។
អាណាព្យាបាលខ្លះនិយាយថា កូនមានការសិក្សាបានខ្ពស់ជាងខ្លួន ទើបមានអារម្មណ៍ថា មិនដឹងជាបង្រៀនកូនដោយវិធីណា។ ធាតុពិត ការជួយឈឺឆ្អាលខាងគំនិតយ៉ាងជិតស្និទ្ធ និងទាន់ហេតុការណ៍ជាជំនួយដ៏សំខាន់ជាងការណែនាំខាងមុខវិជ្ជាការរៀនសូត្រទៅទៀត ព្រោះចំណេះដឹងទាំងនោះ ក្មេងអាចរៀនពីសាលារៀន មិត្តភក្ដិ ឬគ្រូអាចារ្យ បាន ប៉ុន្តែអ្នកដែលយល់ចិត្តគេ ស្រលាញ់គេ មានបំណងល្អចំពោះគេយ៉ាងស្មោះស្មគ្រនោះ ពិតជារកបានដោយកម្រណាស់។ លក្ខខណ្ឌទាំងនេះ អាណាព្យាបាលមានច្រើនជាងគេ ដូច្នេះគួរតែជួយយកចិត្តទុកដាក់ទៅលើក្មេង ឱ្យមានគំនិតគិតត្រឹមត្រូវ ជាក់លាក់ប្រាកដប្រជា ជាមូលដ្ឋានគ្រឹះនៃដំណើរជីវិតឱ្យក្លាយជាមនុស្សល្អ។ >>
Post A Comment: