ឥទ្ធិពលរបស់គំនិតលើកាលៈទេសៈ (៣)

ទោះបីជានៅពេលដែលមនុស្សទើបចាប់កំណើតក៏ដោយ គឺសារជាតិគំនិតរបស់មនុស្សកើតចេញមកដោយខ្លួនឯង ហើយនៅគ្រប់ជំហាននៃការធ្វើដំណើរនៅលើភពផែនដី វាក៏ចាប់យកបណ្តុំលក្ខខ័ណ្ឌផ្សេងៗដែលបង្ហាញអោយឃើញនូវខ្លួនរបស់វាផ្ទាល់ដែលជាការឆ្លុះបញ្ជាំងអោយឃើញនូវភាពបរិសុទ្ធ និងភាពមិនបរិសុទ្ធ ចំណុចខ្លាំង និងចំណុចខ្សោយរបស់វា។ កបិចិត្ត គំនិត នឹងហិច្ឆតា របស់មនុស្សត្រូវបានរារាំង ឬធ្វើអោយខកខានមិនបានសំរេចនៅគ្រប់ជំហាន ប៉ុន្តែគំនិត និងសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នានៅខាងក្នុងរបស់គេ ត្រូវបានចិញ្ចឹមទុកដោយអាហារផ្ទាល់ខ្លួនរបស់វា ទោះបីវាជាគំនិតអាក្រាក់ ឬបរិសុទ្ធស្អាតស្អំក៏ដោយ។

អ្នកដែលអាចដាក់កំហិតមនុស្សបាន មានតែមនុស្សខ្លួនឯងតែប៉ុណ្ណោះ គំនិត និងសកម្មភាព គឺជាអ្នកយាមតុកអោយបានជោកវាសនា ពួកវាដាក់តុកមនុស្សធ្វើអោយមនុស្សគ្មានតំលៃ ប៉ុន្តែពួកវាក៏ជាទេវតារបស់សេរីភាព ពួកវារំដោះមនុស្ស ធ្វើអោយមនុស្សថ្លៃថ្នូរ។ មនុស្សមិនអាចទទួលបាននូវអ្វី ដែលគាត់គ្រាន់តែប្រាថ្នា និងបូងសួងសុំនោះទេ មនុស្សអាចទទួលបានតែរបស់អ្វី ដែលគាត់រកបានដោយសុច្ចរិតតែប៉ុណ្ណោះ។ សេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា និងការបួងសួងសុំ នឹងបានសមតាមបំណង នៅពេលដែលសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នា និងការបួងសួងនោះ ចុះសំរុងគ្នាជាមួយគំនិង និងសកម្មភាព។ “ការបួងសួងសុំរបស់អ្នកអាចសម្រេចបាន ប្រសិនបើអ្នកធ្វើសកម្មភាពអោយចុះសំរុងគ្នានិងការបួងសួងនោះ

” ដោយពិចារណាទៅលើការពិតនេះ តើ “ការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងកាលៈទេសៈ”

មានន័យយ៉ាងដូចម្តេច? វាមានន័យថាមនុស្ស នឹងត្រូវធ្វើបដិវត្តប្រឆាំងនឹងលទ្ធផលជានិច្ចនិរន្ត ខណៈដែលមនុស្សកំពុងចិញ្ចឹម និងការពារទុកនូវបុព្វហេតុរបស់វាក្នុងចិត្តគ្រប់ ពេលវេលា។ បុព្វហេតុនោះអាចចាក់ឫសជាអំពើអបាយមុខដោយដឹងខ្លួន ឬភាពទន់ខ្សោយដោយមិនដឹងខ្លួន ប៉ុន្តែទោះបុព្វហេតុនោះជាអ្វីក៏ដោយ គឺវាបង្អាក់នូវកិច្ចខិតខំប្រឹងប្រែងរបស់ម្ចាស់វាជានិច្ច ដូច្នេះហើយវាស្រែកទាមទាររកដំណោះស្រាយ។ មនុស្សចង់ធ្វើអោយប្រសើរឡើងនូវកាលៈទេសៈរបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែមិនចង់ធ្វើអោយខ្លួនគេបានល្អប្រសើរឡើងទេ ដូច្នេះហើយគេនៅតែជាប់ចំណង។

មនុស្សដែលមិនរួញរានិងការកាត់ទោសខ្លួនឯង ប្រាកដជានឹងបានទទួលជោកជ័យក្នុងការសំរេច គោលដៅដែលបានទុកក្នុងចិត្ត។ រឿងនេះគឺពិតប្រាកដសំរាប់ ទាំងរឿងនៅលើភពផែនដី និងស្ថានសួគ៍។ ទោះបីជាបុរសម្នាក់ ដែលមានគោលបំណងតែមួយគត់គឺចង់បាន សម្បត្តិមហាសាល ក៏ត្រូវត្រៀមខ្លួនដើម្បីធ្វើការបូជាយ៉ាងច្រើន ទើបអាចសំរេចគោលបំណងខ្លួនបាន ចុះចំណែកអ្នកដេលសំរេចបានជិវិតរឹងមាំមានលំនឹងល្អនោះ តើគេបានបូជាច្រើនជាងនេះប៉ុណ្ណាទៅ? នេះជាមនុស្សម្នាក់ដែលក្រីក្រខ្លាំណាស់។

គាត់ចង់កែលំអផាសុខភាពនៅក្នុងផ្ទះ និងនិងបរិស្ថានជុំវិញខ្លួនគាត់ខ្លាំងណាស់ ប៉ុន្តែរាល់ពេល គាត់តែងតែរារែក និងការងាររបស់គាត់ ហើយគិតថាគាត់ធ្វើត្រឹមត្រូវហើយ ក្នុងការព្យាយាមបោកបញ្ជោតចៅហ្វាយរបស់គាត់ដោយសំអាងលេចថា ប្រាក់បៀវត្សរ៍មិនគ្រប់គ្រាន់។ មនុស្សបែបនេះ មិនយល់អំពីវត្ថុធាតុដែលសំខាន់ ហើយសមញបំផុត នៃគោលការណ៏ជាមូលដ្ឋានគ្រឹះ នៃវិបុលភាពពិតប្រាកដទេ ហើយមិនត្រឹមតែមិនសក្តិសមនឹងងើបផុតពីភាពក្រីក្ររបស់ខ្លួន ប៉ុន្តែថែមតាំងកំពុងទាក់ទាញខ្លួនគាត់អោយធ្លាក់តែជ្រៅទៅក្នុងរណ្តៅនៃភាពក្រីក្រ ដោយការប្រកាន់ខ្ជាប់ និងការប្រព្រឹត្តទាំងកំរោលនូវ គំនិតខ្ចិលច្រអូស បោកប្រាស់ និងគំនិតដ៏កំសាក។

ចំណែកនេះ គឺជាមនុស្សដែលមានទ្រព្យសម្បត្តិច្រើន ដែលជាអ្នករងគ្រោះដោយសារជំងឺឈឺចាប់ជាប្រចាំ ដោយសារតែការបរិភោគច្រើន។ គាត់សុខចិត្តចំណាយប្រាក់ដ៏ច្រើន ដើម្បីកំចាត់ជំងឺនោះចោល ប៉ុន្តែគាត់មិនព្រមលះបង់នូវចំណង់បរិភោគច្រើនរបស់គាត់សោះ។ គាត់ចង់សប្បាយរីករាយ និងរស់ជាតិជាអ្នកមាន និងម្ហូបអាហារមិនមែនជាលក្ខណៈធម្មជាតិ ហើយចង់មានសុខភាពល្អផងដែរ។ មនុស្សប្រភេទនេះ មិនសក្តិសមនឹងមានសុខភាពល្អទាំងស្រុង ពីព្រោះគាត់មិនទាន់បានដឹងអំពីគោលការណ៍ចំបងៗ ដើម្បីអោយជីវិតមានសុខភាពល្អ។

នេះជាមនុស្សម្នាក់ទៀត ជានយោជកមួយរូប ដែលប្រើប្រាស់វិធានការទុច្ចរិតដើម្បីគេចវេស ពីការបើប្រាក់បៀវត្សរ៍តាមច្បាប់កំណត់ ហើយដែលសង្ឃឹមថា នឹងរកកំរៃចំណេញបានច្រើន បានគាត់បន្ថយបៀវត្សរ៍របស់កម្មកររបស់គាត់។ មនុស្សបែបនេះ មិនសក្តិសមទទួលបាននូវវិបុលភាពទេ។ នៅពេលដែលគាត់ដួលរលំ ទាំងកេត្ត៍ឈ្មោះ និងទ្រព្យសម្បតិ្តគាត់ បន្ទោសកាលៈទេសៈ ដោយមិនដឹងថាខ្លួនគាត់គឺជាអ្នកតាក់តែងនូវស្ថានភាពរបស់គាត់ឡើងដោយផ្ទាល់។