ឥទ្ធិពលរបស់គំនិតលើកាលៈទេសៈ (២)

មនុស្សត្រូវបានបង្ខិតបង្ខំដោយកាលៈទេសៈ ដរាបណាគាត់ជឿជាក់ថា ខ្លួនគាត់គឺជាសត្វលោកដែលតំណាងអោយលក្ខខ័ណ្ឌខាងក្រៅនោះ ប៉ុន្តែនៅពេលដែលគាត់យល់ច្បាស់ថាគាត់គឺជាកំលាំងឥទ្ធិពលមួយ ដែលមានសមត្ថភាពក្នុងការប្រឌិតហើយថាគាត់អាចយកដីនិងគ្រាប់ពូជនៃជីវិតរបស់គាត់ចេញអោយផុតពីកន្លែងដែលកាលៈទេសៈដុះឡើងនោះគាត់នឹងក្លាយជាមនុស្សដែលអាចធ្វើជាម្ចាស់លើខ្លួនឯងបាន។ ដោយថាកាលៈទេសៈដុះចេញពីគំនិត មនុស្សម្នាក់ដឹងច្បាស់ថា អ្នកណាអាចអនុវត្តការគ្រប់គ្រង និងបរិសុទ្ធកម្មដោយខ្លួនឯង ពីព្រោះគាត់នឹងឃើញថា ការកែប្រែនៅក្នុងកាលៈទេសៈរបស់គាត់គឺមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជាក់ច្បាស់ចចាមួយនឹងលក្ខណៈផ្លស់ប្តូរគំនិតរបស់គាត់ ។

វាពិតណាស់ថា នៅពេលដែលមនុស្សម្នាក់បូជាខ្លួនយ៉ាងស្មោះស្ម័ត្រ ដើម្បីបំបាត់ចោលនូវកង្វះខាតនៅក្នុងអកប្បកិរិយារបស់ខ្លួន ហើយធ្វើអោយបានលឿន និងកត់សំគាល់នូវការវិវត្តន៍ គាត់និងឆ្លងកាត់ការប្រែប្រួលតៗគ្នាយ៉ាងលឿន។ គ្រាប់ពូជគំនិតដែលគេបានសាបព្រួស ឬដែលគេធ្វើអោយជ្រុះទៅក្នុងខួរក្បាល ហើយចាក់ឫសនៅទីនោះ នឹងបង្កបង្កើតកូនចៅ ដែលមិនយូរមិនឆាប់ នឹងចេញផ្កាទៅជាអំពើ ហើយមានផ្លែទៅជាឳកាស និងកាលៈទេសៈ។ គំនិតល្អមានផ្លែល្អ ចំណែកឯគំនិតអាក្រាក់មានផ្លែអាក្រាក់។

ពិភពខាងក្រៅនៃកាលៈទេសៈ បង្កើតរូបរាងរបស់វាទៅជាពិភពខាងក្នុងគំនិត ហើយទាំងលក្ខខ័ណ្ឌ ខាងក្រៅដែលសម និងមិនសមតាមចិត្តគឺជាកត្តាដែលជំរុញអោយមានអំពើល្អ នៃបុគ្គលម្នាក់នៅទីបំផុត។ ក្នុងនាមជាអ្នកប្រមូលនូវផលដំណាំរបស់ខ្លួនផ្ទាល់ មនុស្សទទួលបានបទពិំសោធន៍ទាំងសេចក្តីឈឺចាប់ និងសុខសប្បាយ។ ក្រោយពីអោយសេចក្តីប្រាថ្នា មហិច្ឆតា និងគំនិតដែលដក់ជាប់នៅខាងក្នុង គ្រប់ដណ្តប់លើខ្លួនគាត់ (ដោយស្វែងរកក្តីសង្ឃឹមដោយដោយឥតអំពើ នៃការស្រមើស្រមៃដែលមិនបរិសុទ្ធ ឬដោយដើរឥតងាករេតាមផ្លូវនៃការខិតខំព្យាយាមយ៉ាងខ្លាំង) មនុស្សនៅទីបំផុតក៏ទៅដល់សំរេចបានជាផ្លែផ្កា នៅក្នុងលក្ខខ័ណ្ឌខាងក្រៅនៃជីវិតរបស់គាត់។

ក្រិតក្រមនៃការលួត លាស់ និងការកែតំរូវ នឹងទទួលបាននៅគ្រប់ទីកន្លែង។ មនុស្សមិនដើរទៅចូលផ្ទះសំរាប់ជនអនាថា ឬទៅចូលពន្ធនាគារតាមការគាបសង្កត់របស់ជោកវាសនាឬកាលៈទេសៈឡើយប៉ុន្តែតាមផ្លូវនៃកំនិតលុតក្រាបនិងសេចក្តីប្រាថ្នាក៏កំសាក។ មនុស្សដែលមានគំនិតបរិសុទ្ធ មិនធ្លាប់ទៅក្នុងបទឧក្រិដ្ឋដោយសារការគាបសង្កត់ពីសំណាក់កំលាំងខាងក្រៅ ភ្លាមៗនោះទេ គឺគំនិតឧក្រិដ្ឋត្រូវបានចិញ្ចឹមទុកនៅក្នុងចិត្តដោយសំងាត់ជាយូរមកហើយៗ ឳកាសបានបង្ហាញអោយឃើញនូវអំណាចរបស់វា។

កាលៈទេសៈ មិនអាចធ្វើអ្វីមនុស្សបានទេ វាគ្រាន់តែបង្ហាញគាត់ អោយឃើញច្បាស់អំពីខ្លួនគាត់ផ្ទាល់។ មិនមានលក្ខខ័ណ្ឌបែបនេះអាចកើតមានទៅរួចនោះទេ ដែលថាការធ្លាក់ចុះទៅរកអំពើអាក្រាក់ហើយ ហើយសេចក្តី ឈឺចាប់របស់វានៅឆ្ងាយ ដោយឡែកពីការធ្លាក់ចុះទៅរកអំពើអាក្រាក់ ឬថា ការឡើងខ្ពស់ទៅរកអំពើគុណធម៏ និងសេចក្តីសុខដ៏បរិសុទ្ធរបស់វាកើតមានដោយមិន ចាំបាច់ខិតខំបន្តដាំដុះនូវសេចក្តីប៉ងប្រាថ្នាប្រកបដោយគុណធម៏នោះ ហេតុដូច្នេះមនុស្សដែលជាអទិទេព និងជាម្ចាស់នៃគំនិត គឺជាអ្នកបង្កើតអោយទៅជារូបគាត់ និងជាអ្នកបង្កើតទ្រង់ទ្រាយ និងជាអ្នកតាក់តែងបរិស្ថានជុំវិញខ្លួន។