គេអាចប្រៀបប្រដូចខួរក្បាលរបស់មនុស្សទៅនឹងសួនច្បារមួយដែលគេអាចធ្វើការដាំដុះអោយវាឆ្លាតឫទុកអោយវាដុះស្រេចតែចិត្តដោយគ្មានសណ្តាប់ធ្នាប់ ប៉ុន្តែមិនថាត្រូវបានគេដាំដុះឫទុកចោលនោះទេគឺវា ត្រូវកើតចេញជាផល ។ ប្រសិនបើគេមិនបាន ដាក់គ្រាប់ពូជល្អទៅក្នុងវាទេផលគ្រាប់ដែលគ្មានប្រយោជន៍ដ៏ច្រើនលើសលប់នឹងជ្រុះធ្លាក់ពាសពេញក្នុងនោះ ហើយនឹងបន្តបង្កបង្កើតគ្រាប់ប្រភេទដូចគ្នានោះដ៏ច្រើនទៅទៀត ។
វាដូចគ្នានឹងអ្នក ថែសួនដាំ ដុះនៅលើដីមួយដុំ របស់គាត់ដែរដោយការពារកុំឱ្យរុក្ខ ជាតិដែលគ្មាន ប្រយោជន៍ដុះនៅលើដីនោះ ហើយដាំផ្កា និងរុក្ខជាតិហូបផ្លែដែលគាត់ត្រូវការ មនុស្សអាចថែ ទាំសួនគំនិតរបស់ខ្លួនដោយកំចាត់ចោលឱ្យអស់នូវគំនិតដែលខុសគ្មានប្រយោជន៍ និងដែលមិន បរិសុទ្ធ ហើយដាំដុះនូវរុក្ខជាតិដែលផ្តល់ផ្លែផ្កាគំនិតត្រឹមត្រូវសំខាន់និងបរិសុទ្ធ។ដោយបន្តអនុវត្ត តាមដំណើរខាងលើនេះមនុស្សមិន យូរមិនឆាប់នឹងដឹងថាគាត់គឺជាកំពូលអ្នក ថែទាំសួនគំនិត និង ជាអ្នកតំរង់ខួរក្បាល និងកំលាំងនៃគំនិត ក្នុងការរៀបចំអកប្បកិរិយាកាលៈទេសៈ និងជោជវាសនា។
គំនិតនិងអក្បកិរិយាគឺជាវត្ថុតែមួយហើយដោយសារតែអក្បកិរិយាអាចបង្ហាញអោយឃើញនិងឃើញខ្លួនវាតាមរយៈបរិស្ថាននិងកាលៈទេសៈនៅជំវិញនោះលក្ខខ័ណ្ឌខាងក្រៅរបស់ជីវិតមនុស្សម្នាក់ជានិច្ចជាកាលនឹងត្រូវគេមើលឃើញថាមានទំនាក់ទំនងស៊ីគ្នាទៅនឹងលក្ខណៈខាងក្នុងរបស់មនុស្សនោះ។ នេះមិនមែនមានន័យថា គ្រប់កាលៈទេសៈរបស់មនុស្សម្នាក់នៅក្នុងពេលកំណត់ណា មួយគឺជាការ បង្ហាញអោយឃើញនូវអកប្បកិរិយាទាំងស្រុងរបស់គាត់នោះទេ ប៉ុន្តែមានន័យថាកាលៈទេសៈ ទាំង នោះ គឺមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនិងធាតុសំខាន់ៗមួយចំនួនរបស់គំនិត ក្នុងខ្លួន របស់គាត់ ដែលក្នុងគ្រានោះមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់ចំពោះការអភិវឌ្ឍន៍របស់គាត់។
មនុស្សម្នាក់ៗនៅកន្លែងដែលខ្លួននៅ ទៅតាមក្រមជីវិតរបស់ខ្លួន គំនិដែលគាត់បាន ស្ថាបនា នៅ ក្នុងអកប្បកិរិយាបានគាត់ ទៅទីនោះ ហើយនៅក្នុងការរៀបចំឆាកជីវិត គឺមិនមានធាតុដែល កើតឡើងដោយចៃដន្យនោះទេប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញអ្វីៗទាំងអស់សុទ្ធតែជាលទ្ធផលនៃ ក្រមច្បាប់ មួយដែលមិនអាចរំលោភបំពានបានទេ ។ រឿងនេះពិតណាស់សំរាប់ទាំងអ្នក ដែលមានអារម្មណ៍ថា មិនចុះសំរុង ជាមួយនឹងបរិស្ថានជុំវិញខ្លួនរបស់គេ និងអ្នកដែលមានការ សប្បាយចិត្តនឹង បរិស្ថាន ជុំវិញខ្លួន ។
ក្នុងនាមជាសត្វលោកមួយប្រភេទដែលមានភាពវិវឌ្ឍន៍រីកចំរើន មនុស្សនៅកន្លែង ដែលគេនៅ ដែលគេអាចដឹងថាគេអាចរស់នៅធំធាត់ឡើង ហើយខណៈដែលគាត់ចេះ នូវមេរៀន ផ្លូវចិត្ត ដែលកាលៈទេសៈមានសំរាប់គាត់ មេរៀននោះក៏ផុតរលត់ទៅវិញ ហើយបន្សល់ទុក កន្លែងសំរាប់កាលៈទេសៈផ្សេងៗទៀត ។
វាដូចគ្នានឹងអ្នក ថែសួនដាំ ដុះនៅលើដីមួយដុំ របស់គាត់ដែរដោយការពារកុំឱ្យរុក្ខ ជាតិដែលគ្មាន ប្រយោជន៍ដុះនៅលើដីនោះ ហើយដាំផ្កា និងរុក្ខជាតិហូបផ្លែដែលគាត់ត្រូវការ មនុស្សអាចថែ ទាំសួនគំនិតរបស់ខ្លួនដោយកំចាត់ចោលឱ្យអស់នូវគំនិតដែលខុសគ្មានប្រយោជន៍ និងដែលមិន បរិសុទ្ធ ហើយដាំដុះនូវរុក្ខជាតិដែលផ្តល់ផ្លែផ្កាគំនិតត្រឹមត្រូវសំខាន់និងបរិសុទ្ធ។ដោយបន្តអនុវត្ត តាមដំណើរខាងលើនេះមនុស្សមិន យូរមិនឆាប់នឹងដឹងថាគាត់គឺជាកំពូលអ្នក ថែទាំសួនគំនិត និង ជាអ្នកតំរង់ខួរក្បាល និងកំលាំងនៃគំនិត ក្នុងការរៀបចំអកប្បកិរិយាកាលៈទេសៈ និងជោជវាសនា។
គំនិតនិងអក្បកិរិយាគឺជាវត្ថុតែមួយហើយដោយសារតែអក្បកិរិយាអាចបង្ហាញអោយឃើញនិងឃើញខ្លួនវាតាមរយៈបរិស្ថាននិងកាលៈទេសៈនៅជំវិញនោះលក្ខខ័ណ្ឌខាងក្រៅរបស់ជីវិតមនុស្សម្នាក់ជានិច្ចជាកាលនឹងត្រូវគេមើលឃើញថាមានទំនាក់ទំនងស៊ីគ្នាទៅនឹងលក្ខណៈខាងក្នុងរបស់មនុស្សនោះ។ នេះមិនមែនមានន័យថា គ្រប់កាលៈទេសៈរបស់មនុស្សម្នាក់នៅក្នុងពេលកំណត់ណា មួយគឺជាការ បង្ហាញអោយឃើញនូវអកប្បកិរិយាទាំងស្រុងរបស់គាត់នោះទេ ប៉ុន្តែមានន័យថាកាលៈទេសៈ ទាំង នោះ គឺមានទំនាក់ទំនងយ៉ាងជិតស្និទ្ធជាមួយនិងធាតុសំខាន់ៗមួយចំនួនរបស់គំនិត ក្នុងខ្លួន របស់គាត់ ដែលក្នុងគ្រានោះមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់ចំពោះការអភិវឌ្ឍន៍របស់គាត់។
មនុស្សម្នាក់ៗនៅកន្លែងដែលខ្លួននៅ ទៅតាមក្រមជីវិតរបស់ខ្លួន គំនិដែលគាត់បាន ស្ថាបនា នៅ ក្នុងអកប្បកិរិយាបានគាត់ ទៅទីនោះ ហើយនៅក្នុងការរៀបចំឆាកជីវិត គឺមិនមានធាតុដែល កើតឡើងដោយចៃដន្យនោះទេប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញអ្វីៗទាំងអស់សុទ្ធតែជាលទ្ធផលនៃ ក្រមច្បាប់ មួយដែលមិនអាចរំលោភបំពានបានទេ ។ រឿងនេះពិតណាស់សំរាប់ទាំងអ្នក ដែលមានអារម្មណ៍ថា មិនចុះសំរុង ជាមួយនឹងបរិស្ថានជុំវិញខ្លួនរបស់គេ និងអ្នកដែលមានការ សប្បាយចិត្តនឹង បរិស្ថាន ជុំវិញខ្លួន ។
ក្នុងនាមជាសត្វលោកមួយប្រភេទដែលមានភាពវិវឌ្ឍន៍រីកចំរើន មនុស្សនៅកន្លែង ដែលគេនៅ ដែលគេអាចដឹងថាគេអាចរស់នៅធំធាត់ឡើង ហើយខណៈដែលគាត់ចេះ នូវមេរៀន ផ្លូវចិត្ត ដែលកាលៈទេសៈមានសំរាប់គាត់ មេរៀននោះក៏ផុតរលត់ទៅវិញ ហើយបន្សល់ទុក កន្លែងសំរាប់កាលៈទេសៈផ្សេងៗទៀត ។
Post A Comment: