មេរៀនពី Nelson Mandela និង Thaksin Shinawatra

 Nelson Mandela នៃប្រទេសថៃព្រោះតែមានមារច្រើន បារមីក៏មិនបានស្រអាប់សូម្បីបន្តិច។ កាន់តែមានមារមកបៀតបៀន បារមីក៏កាន់តែខ្លាំងក្លា មិនទន់ខ្សោយសូម្បីបន្តិច។ កាន់តែព្យាយាមបំផ្លាញ គឺកាន់តែបំផ្លាញដោយការលំបាក រហូតដល់ទីបំផុត អ្នកដែលបំផ្លាញក៏សាបរលាបបារមីអស់ទៅហើយ។

សេចក្តីក្រោធ និងសេចក្តីស្អប់ វាជាប់ក្នុងចិត្តខ្លាំងដល់ថ្នាក់ហ្នឹងមែនទេ? តើត្រូវការឃើញគាត់រងទុក្ខវេទនាដល់ថ្នាក់ហ្នឹងមែនទេ? ទើបអាចស្កប់ចិត្ត ហើយបំពេញតណ្ហា កិលេសក្នុងចិត្តរបស់ខ្លួនបាន? តើធ្វើបែបនេះហើយនឹងបានសម្រេចធម៌ដ៏ខ្ពង់ខ្ពស់មែនទេ? តើធ្វើបែបនេះហើយមានសេចក្តីសុខមែនទេ?

ទោះបីជាត្រូវតែធ្វើបាបគាត់ឲ្យបាន “ទាំងដែលគាត់មិនដែលធ្វើខុសអ្វី សូម្បីតែមិនអាចយកឈ្នះគាត់បានប៉ុណ្ណោះ” ការធ្វើអាក្រក់មិនអាចយកឈ្នះសេចក្តីល្អបានឡើយ។ មនុស្សភាគច្រើនគេដឹង។

លោក Mandela ជាប់គុកនយោបាយ ប៉ុន្តែមិនដែលធ្វើឲ្យកិត្តិយស និងសេចក្តីថ្លៃថ្នូររបស់គាត់សាបរលាបបានឡើយ។ ផ្ទុយទៅវិញ ភាគីដែលធ្វើបាបគាត់ទៅវិញទេ ដែលគ្មានសេចក្តីថ្លៃថ្នូរ និងកិត្តិយសសល់សោះឡើយ។ គ្មានឈ្មោះក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រសូម្បីបន្តិច។ មនុស្សគ្រប់គ្នាក៏ភ្លេចពួកគេអស់ហើយ ប៉ុន្តែមិនដែលភ្លេច Nelson Mandela ឡើយ។

ឯកឧត្តមនាយករដ្ឋមន្ត្រី Thaksin ក៏ដូចគ្នាដែរ។ បានមានកន្លែងក្នុងបេះដូងរបស់ប្រជាជន និងក្នុងប្រវត្តិសាស្ត្រយ៉ាងរឹងមាំដូចភ្នំទៅហើយ។ គ្មានផ្លូវដែលឈ្មោះនឹងបាត់ពីប្រវត្តិសាស្ត្របានឡើយ។

ប៉ុន្តែពួកដែលធ្វើបាបគាត់ ទីបំផុតឈ្មោះក៏បាត់បង់ទៅគ្មាននរណាចាំបានជារៀងរហូតឡើយ។

តើអាចយកសេចក្តីគុំគួន និងសេចក្តីក្រោធស្អប់ ហើយប្រាប់ថាខ្លួនឯងជាមនុស្សល្អបានយ៉ាងដូចម្តេច? តើអាចជាពុទ្ធសាសនិកបានយ៉ាងដូចម្តេច?

ជំនឿមិនអាចត្រូវបំផ្លាញដោយអ្នកដទៃបានឡើយ ក្រៅពីខ្លួនឯងបំផ្លាញជំនឿរបស់ខ្លួនឯងប៉ុណ្ណោះ។ ដូច្នេះហើយ យើងក៏មិនឃើញនរណាម្នាក់អាចបំផ្លាញសេចក្តីស្រឡាញ់ និងជំនឿចំពោះឯកឧត្តមនាយករដ្ឋមន្ត្រី Thaksin បានឡើយ។

ខ្ញុំគិតថាវិបត្តិនយោបាយនឹងបានបញ្ចប់ហើយ ប៉ុន្តែវាមិនអាចចប់បានឡើយ ព្រោះពួកអាក្រក់ទាំងនេះនៅមិនទាន់ស្លាប់អស់ទេ។ តើពួកអ្នកអាចរស់នៅជាមួយចិត្តគំនិតអាក្រក់បានយ៉ាងដូចម្តេចអស់មួយជីវិត?

ទីបំផុត ក៏ត្រូវតស៊ូគ្នាទៅទៀត រហូតទាល់តែប្រជាជនបានទទួលជ័យជំនះទាំងស្រុង។